NİHAT GENÇ OLMAK BİR DURUŞUN ADIDIR

Nihat Genç olmak, günümüz Türkiye’sinde yurtseverliğin bedelini göze almak demektir. Bu duruş, halkın arasında, halkla beraber düşünen; salonlarda değil sokaklarda şekillenen, en keskin ve en çıplak haliyle hakikatin peşinden koşan bir zihniyetin ürünüdür. Bu, yalnızca bir politik tavır değil, aynı zamanda insan olmanın, vicdanlı olmanın, dik durmanın bir manifestosudur. Nihat Genç, milyonların söylemekten korktuğu sözleri, hesap vermekten kaçanlara karşı bir yumruk gibi savurur.

Korkusuzluktur Nihat Genç olmak. Her dönem kendi muktedirini üretirken, Nihat Genç o muktedirleri çıplaklaştıran kelimeler üretir. Otoritenin sinmiş entelektüellerini, kendine aydın deyip halktan kopmuş çevreleri sarsan kelimeler… Bu kelimelerden korkanlar, elbette onu “aşırı” ya da “ajite” olmakla suçlar. Çünkü oNihat Genç olmak, sadece bağırmak değil; bağırmanın gerektiği yerde susmamaktır. Söylenecek söz varsa, o sözü en gür şekilde söylemek namustur. Bu anlayış, Atatürk’ün “Ben gerektiğinde en büyük hediyem olarak Türk milletine canımı veririm” sözünün modern bir yansımasıdır. Bir haykırıştır Nihat Genç olmak; yalanla, yozlaşmayla, sahtekârlıkla savaşan bir haykırış.nlar için sarsıcı olmak tehlikelidir; oysa bu topraklar sarsılmadan uyanmaz.

OLMAMAK: KONFORUN VE SESSİZLİĞİN KARANLIK TARAFI

Nihat Genç olmamak, bir tercih değil, çoğu zaman bir kaçıştır. Bu kaçış, yalnızca sistemden ya da otoriteden değil; aynı zamanda sorumluluktan, hakikatten ve halktan kaçıştır. Bir köşede, klimalı ofislerde, steril seminerlerde, vitrinlik kavramlarla dolu konuşmalarda “entelektüellik” oynayanların dünyasıdır bu. İçinde halk yoktur, acı yoktur, samimiyet hiç yoktur.

Nihat Genç olmamak, çoğu zaman bir “aman” edebiyatının ürünü olur. “Aman karışmayalım, aman başımıza iş gelmesin, aman düzenimiz bozulmasın” diye diye çürüyen bir karakter tipolojisidir. Bu insan tipi, gazeteciliği patronuna, akademisyenliği fonlara, düşünceyi statükoya teslim eder. Duruş değil, eğilim üretirler. Vicdan değil, kariyer planı yaparlar.

Bu tercihsizlik hali, Türkiye’yi giderek daha çok kişiliksizleştirir. İnsanlar göz göre göre ülkenin çöküşünü izlerken, bir Nihat Genç’in sesi yankılanır ve bu yankıya bile kulaklarını tıkayanlar olur. O yankının rahatsız edici oluşu, aslında kendi suskunluklarının suçluluk duygusudur. Gerçek, rahatsız eder; bu yüzden kaçanlar, rahatlarına ihanet etmeyecek şekilde düzenle uzlaşır.

MİLLİ OLMAK: ATATÜRK’ÜN İZİNDEN, HALKIN İÇİNDEN

Nihat Genç’in milli anlayışı, sadece bayrak sallamakla sınırlı değildir. Onun milliyetçiliği, emekçiyi anlamak, çiftçinin halini bilmek, öğretmenin gözündeki umutsuzluğu görmektir. Bu toprakların kokusunu bilmeden, milliyetçilik yapılamayacağını bilir. Atatürk’ün “Köylü milletin efendisidir” sözünü şatafatsız ama sahici bir anlayışla yaşar.

Milli olmak, bir ideolojik şemadan öte bir ruh hâlidir. Bu ruh, yerli olanı, halktan olanı, öz olanı savunurken asla çağdışılığı tercih etmez. Nihat Genç’in duruşunda bu ince çizgi nettir: Batı’nın dayatmalarına körü körüne teslim olmamak ama bilgiyle, akılla, üretimle kendi modelini kurmak. Bu anlamda onun milliliği, öz güvenle yüklü bir vizyonerliktir.

Sahte milliyetçilikle, gerçek vatanseverliği ayıran çizgidir bu. Nihat Genç, hiçbir cemaatin, hiçbir partinin arka bahçesinde değil; halkın sofrasında, milletin kalbinde yer alır. Çünkü onun milliyetçiliği, miting kürsülerinde değil, yangın yerindeki köylünün gözyaşında yeşerir. Bu da gerçek Atatürkçülüğün ta kendisidir.

KORKUSUZ OLMAK: YALNIZ KALMAK PAHASINA DOĞRUYU SÖYLEMEK

Korkusuzluk, sadece tehditlere karşı dimdik durmak değil; aynı zamanda yalnız kalmayı da göze almaktır. Nihat Genç’in hayatı, bu anlamda bir korkusuzluk kronolojisidir. O, medya patronlarıyla, holding gazeteciliğiyle, yandaş akademisyenlerle çatışmayı göze almış biridir. Çünkü bilir ki suskunlukla gelen konfor, utancın habercisidir.

Korkusuz olmak, mikrofonu eline aldığında değil, o mikrofonu susturmak isteyenlere karşı dik durduğunda belli olur. Nihat Genç, bu anlamda sahici bir sesin temsilcisidir. Konuştuğunda susturulmak istenmesinin nedeni, söylediklerinin doğru olmasıdır. Korkusuzluk, güce yaranmak değil, hakikati dile getirmektir.

Bu ülkede çok az insan, sistemin içinde kalarak sisteme karşı gelebilir. Korkusuz olmak, köprüleri yakmaktır, gerekirse her şeye sıfırdan başlamaktır. Nihat Genç’in bu duruşu, onu yalnızlaştırsa da temiz tutar. O yalnızlık, aslında bir ülkenin vicdanıdır.

VİZYONERLİK: GELECEĞİ YALNIZCA TEKNOLOJİDE DEĞİL, KARAKTERDE GÖRMEK

Vizyon sahibi olmak, yalnızca yapay zekâdan, büyük projelerden, otoyollardan söz etmek değildir. Vizyon, en temelde bir milletin ahlakî ve kültürel dokusunu koruma iradesidir. Nihat Genç’in vizyonu, önce insan, sonra toplum, sonra devlet şeklindedir. İnsanı yozlaştıran her şeye karşıdır; çünkü bilir ki çürüyen karakter, geleceği de çürütür.

Gerçek vizyon, bugünü kurtarmak değil, yarına onurlu bir iz bırakmaktır. Nihat Genç, bu izleri düşünürken, sadece bugünkü iktidarı değil; geçmişin ihmallerini, toplumun sessizliklerini, muhalefetin kifayetsizliğini de eleştirir. O yüzden kimseye tam olarak “ait” değildir, ama herkese ayna tutar.

Türkiye’nin vizyona değil, vizyoner karakterlere ihtiyacı vardır. Kopya reçetelerle değil; halktan çıkan, halkın dilini konuşan ve halkla aynı acıyı çeken bir iradeyle… Nihat Genç’in en büyük vizyonu da budur: Karakterli bir Türkiye hayali.

İNSAN OLMAK: HER ŞEYDEN ÖNCE NAMUSLU OLMAK

Nihat Genç’in merkezinde insan vardır. Her ideoloji, her siyasi pozisyon, her kimlik; eğer insanı yüceltemiyorsa, onun için değersizdir. Bu yüzden onun sözleri bazen herkesin canını yakar. Çünkü o, insanı merkeze alırken, önce insanlığımızı sorgulatır. Parayla, kariyerle, unvanla değil; vicdanla, ahlakla ölçer insanı.

İnsan olmak, sadece başkaları için değil, kendi iç dünyası için de adil olmaktır. Nihat Genç’in öfkesi, bu iç hesaplaşmaların dışa vurumudur. Samimi, sahici, içten gelen bir bağırıştır onunki. Çünkü bilir ki bu topraklar sustukça değil, bağırdıkça iyileşir. Acıyı, korkuyu ve ihaneti görmezden gelenler değil, yüzüne çarpanlar bir milleti kurtarır.

Her ideolojinin, her dini anlayışın önüne “insan olmayı” koymayanlar, bu topraklarda sadece tükenmişlik üretir. Nihat Genç’in bu ısrarı, bu topraklara duyduğu borcun gereğidir. Namuslu olmak, yalanı teşhir etmek, hırsızdan hırsız deyip korkmamaktır. Bu da sadece “insan” olanların işidir.

ENTELEKTÜEL OLMAK: SALONLARDAN SOKAĞA, TEORİDEN GERÇEĞE

Nihat Genç entelektüelliği, teorik bilgi yığmak değil; bilgiyi halka indirgemek, halkla buluşturmaktır. O, Aristoteles’i de bilir, Erzurumlu Dede’yi de. Ve ikisini de aynı ciddiyetle, aynı içtenlikle anlatır. Çünkü onun için bilgi, halktan kopuksa, egzersizdir; halkla bütünleşirse, devrimdir.

Salonlarda birbirine “çok değerli hocam” deyip halka tepeden bakanlarla Nihat Genç’in kavgası bundandır. Bu ülkede entelektüellik, bir tür soyutlanma biçimi haline gelmişken, o halkın diliyle, halkın derdiyle konuşur. Bu yüzden gerçek entelektüeldir, çünkü bilgiyi halkla paylaşır.

Nihat Genç, düşünen ama sadece düşünen değil; aynı zamanda söyleyen, yazan, bağıran bir entelektüel tipidir. Bu tip, Türkiye’de nadirdir; çünkü entelektüel olmak, cesaret ister. Cesareti olmayanın bilgisi, ancak dekor olur.

YURTSEVERLİK: ELEŞTİREREK SEVMEK, SUSARAK DEĞİL

Nihat Genç yurtseverliği, sorgulayan bir sevgidir. Bu sevgi, yalnızca övgü değil; gerektiğinde en sert eleştiridir. Çünkü ülkesini seven, onun hatalarını da görmek zorundadır. Körü körüne sevmek, yurtseverlik değil, bağımlılıktır. Nihat Genç, bu ayrımı çok net çizer.

Yurtseverlik, yolsuzluğu görmezden gelmekle değil; onu teşhir etmekle olur. Bu anlamda Nihat Genç, her dönem sistemin açıklarını ortaya koymuş, herkesin sustuğu anda konuşmuştur. Onun yurtseverliği, nutuklarla değil; fiili mücadeleyle belirgindir.

Gerçek yurtseverlik, kişisel menfaatin ötesinde bir duruştur. Nihat Genç, bu duruşu yıllardır tek başına sergiliyor. Çünkü onun için yurt, sadece vatan toprağı değil; aynı zamanda adalet, özgürlük ve ahlaktır. Bu değerlere sahip çıkmayan, vatanı sevemez.

ATATÜRK’ÜN GÖLGESİNDE DEĞİL, IŞIĞINDA YÜRÜMEK

Nihat Genç, Atatürk’ü sadece geçmişin değil, bugünün ve yarının lideri olarak görür. Onun için Atatürkçülük, resmi törenlerde anılan bir figür değil; her gün yeniden yorumlanan, yaşayan bir idealdir. Bu yüzden onun Atatürkçülüğü, içi boş değil; içi dolu, mücadeleyle yüklüdür.

Atatürk’ü anlamak, onun hangi şartlarda neyi nasıl yaptığını kavramaktan geçer. Nihat Genç, bu derinlikte bir anlama sahiptir. Onun yazılarında, konuşmalarında Atatürk’ün ruhu dolaşır. Çünkü o da tıpkı Atatürk gibi, halktan çıkıp halkı uyandırmayı hedefler.

Bugünün gençliğine, Atatürk’ü sadece heykel olarak değil; karakter olarak kazandırmak gerekir. Nihat Genç’in en büyük katkısı da budur. O, Atatürk’ün izinde ama kendi yolunda yürüyen bir karakterdir. Bu, gerçek bir Atatürkçülük örneğidir.

SONUÇ: NİHAT GENÇ OLMAK, BİR TÜRKİYE HAYALİDİR

Bu makale, bir kişi üzerinden bir karakter, bir vizyon, bir ahlak anlayışı tarif etmektedir. Nihat Genç olmak, yalnızca bir gazetecilik biçimi değil; bir memleket sevdasının, bir insanlık duruşunun adı olmuştur. Onun gibi olmak zor ama gereklidir.

Türkiye, Nihat Genç gibi korkusuzlara, vizyonerlere, samimiyetle bağıranlara ihtiyaç duymaktadır. Çünkü gerçek dönüşüm, yalnızca ekonomiyle, siyasetle değil; karakterle olur. Ve karakter, bedel ödemeyi göze alanların işidir. Bu bedeli ödeyenler, Türkiye’yi kurtaracak olanlardır.

Nihat Genç olmamak ise bir tür suskunluk ideolojisidir. Bu suskunluk büyürse, ülke küçülür. Ama Nihat Genç gibi olanlar artarsa, bu ülke yeniden büyür. Bu makale bir çağrıdır: Nihat Genç olmak ya da olmamak. Tercih değil, kaderdir.

SEFA YÜRÜKEL