SUSMAK MI? KONUŞMAK MI?

Günümüzde iktidar yanlıları sürekli konuşuyor. Övgüde bulunmayan ya da azıcık da olsa eleştiri yapanlar hemen susturuluyor. Konuşmak mı daha etkili yoksa susmak mı? Yüksek sesle konuşmak mı? Sessiz çığlık mı? Ben de merak ettim. Merakımı sözcüklere, tümcelere döktüm.

Bir sözcükle başlar her şey… Bir suskunlukla biter.
Konuşmak; direnmektir, görünür olmaktır, adaletin izini sürmektir.
Susmak; kimi zaman bilgeliktir, kimi zaman umarsızlıktır, çoğu kez de içten içe büyüyen bir çığlıktır.

İnsan, yaşama gözlerini açtığı andan itibaren bir dilin içinde doğar. Konuşmayı öğrenir, kendini ifade etmeyi , derdini anlatmayı… Fakat zamanla konuşmanın salt sözcüklerden ibaret olmadığının ayırdına varır. Kimi anlar vardır ki sessizlik daha gürültülüdür. Söz söylemenin değil, susmanın cesaret istediği anlar…

Toplumlarda da böyledir bu. Haksızlık karşısında susmak, kimi zaman bir suç ortaklığına dönüşür. “Söz gümüşse, sükût altındır” der büyükler. Ama ya altın sessizlik, zalimin işine yarıyorsa? Ya mazlumun çığlığı, suskunlukta kayboluyorsa?

Konuşmak bazen bir başkaldırıdır. Haksızlığa, yalanlara, unutturmaya karşı bir anımsatma. Konuşmak, susanların dili olmaktır. Ve kimileyin de susmak, derin bir düşünüşün belirtisidir. Sözcüklerin yetersiz kaldığı yerlerde durmak gerekir. Çünkü her söz yerinde güzeldir, her sessizlik de zamanında…

Ama şu da unutulmamalı:
Konuşmayan bir toplum, suskunluğa mahkûm olur.
Suskunluk, önce vicdanı, sonra geleceği karartır.

Önemli olan ne zaman konuşacağını, ne zaman susacağını bilmektir. Bazen susarak çığlık atmak gerekir; bazen de konuşarak sessizliği delmek...
Siz hangisini yeğlersiniz?

Zeki BAŞTÜRK