PRENSİP GEREĞİ ÖZEL AİLE HAYATINA GİRMEM, AMA VİCDANIM RAHATSIZSA,YAZMAYA TERETTÜTDE ETMEM.

Bu Yazım Baba ve Annelere gelsin.

Evlat bir ailenin gülüdür.

Delisi de, akıllısı da ailenin vazgeçemeyeceği kadar değerlidir.

Onların tırnağına bir acı olsa, biz onu yüreğimiz de hissederiz.

Çünkü Aileden bir parçadır evlat.

Bizlerin Dünya üzerinde bıraktığı en iyi mirastır evlat.

Her Anne, Baba evladının üzerine titrer.

Onların hep iyi ve sağlıklı olmasını bekler.

Hele hele orta yaşları geçince “EVLADA” bakışımızın değeri daha çok değişir.

Onları özleriz, biraz uzaksalar, kokuları bile burnumuzda tüter.

Bizler evlat üzerinden test ediliriz.

Onları gözümüzden daha çok yakınımız da hissetmek isteriz.

Gelelim asıl konumuza,  

Bir Baba’nın iki çocuğu olsun, ve hakkaniyet içerisinde bunlara davranmaz ise, o Baba da “VİCDAN” sorgulanmalıdır.

Baba’nın; Bir çocuğu servet içinde yüzerken, daireler, arabalar, ticaretler, bolluk bereket içinde yaşamını sürdürürken, diğeri kira da oturup aylık kira giderini zor ödüyorsa? 

O Baba’nın “VİCDAN”ı sorgulanmalıdır, öyle değil mi? Evlat arasında dengeyi kurmak her Baba ve Annenin asli görevi ve yapması gereken görev değil midir?

Bizler hayırlı “EVLAT” olsun isterken, Evlatlarında, Baba ve Annesinden beklediği; His ve ihtiraslarına kapılmadan Baba-Annelik görevlerini eksiksiz yerine getirilmeleri şart değil midir? 

Çok mu şey istiyor Evladımız?  

Olması gereken eşitlik ilkesini esirgemek, evladı, Baba ve Anneye karşı soğutmaz mı?

Düne takılıp hatalar üzerinden, evlada kin beslemek bizlerin Baba-Anne olarak yapacağı iş değildir.

Son söz olarak “VİCDAN”a sahip olmayan Baba- Anneler, bir gün pişmanlıklarını yaşarken, pişmanlıklarında neler düşünebileceklerini de tahmin edebiliyorum.

Kalın sağlıcakla.

Gürol Öztürk