İnsan Vardır… 

“İnsan vardır, ekmek gibidir” (Çehov);
Onsuz yaşanmaz, çünkü o yaşamın tadıdır.
Ekmek gibidir; sade ama değerlidir, gösterişsiz ama vazgeçilmezdir.
Her gün aranır, çünkü varlığı doyurur, güven verir.
Sofraya konduğu anda bereket artar, paylaşmanın anlamı büyür.
Paylaştıkça çoğalır, bölündükçe kıymetlenir.
Bir lokması bile umut olur,
Bir gülüşüyle iç ısıtır, bir sözüyle açlığı dindirir.

Yanınızdaysa, hayatın yükü hafifler;
Uzaklaştığında, yokluğu derinden hissedilir.
O insan, emeğin, alın terinin, dürüstlüğün sembolüdür.
Ne gösteriş peşindedir, ne de çıkarın.
O, basit ama derin bir varlıktır;
Yüreğinizde sıcak bir dilim ekmek gibidir:
Ne kadar sade görünse de, en zor günde sizi yaşatandır.

“İnsan vardır, ilaç gibidir” (Çehov);
Her zaman değil, ama en çok ihtiyaç duyduğunuzda aranır.
Bir sözüyle yüreğinize merhem olur,
Bir dokunuşuyla dertlerinizi dindirir.
Konuşmadan bile anlar, gözlerinizin içinden kalbinize ulaşır.
Bazen yalnızca varlığıyla iyileştirir,
Sessizliğiyle bile şifa olur insana.
O insan, fırtınalarınızda sığınak,
Yalnızlığınızda dost, karanlığınızda ışıktır.

İlaç gibi insan, sizi değiştirmeye kalkmaz;
Sizi olduğunuz hâl ile kabullenir.
Yaralarınızı gizlemez, üzerini örterek iyileştirir.
Ona ihtiyacınız olduğunu bile fark etmeden,
Bir gün gelir ve varlığıyla sizi onarır.
O insan az bulunur ama unutulmaz.
Hayat yolculuğunda rastladığınız en nadir armağanlardan biridir.

Ve Çehov’un dediği gibi:
“İnsan vardır, mikrop gibidir.”
Onu aramanıza gerek yoktur;
O sizi bir şekilde bulur…
Varlığı huzurunuzu bozar,
Sözü moralinizi kırar,
Bakışı bile enerjinizi emer.
Bulunduğu her ortamda bir ağırlık yaratır.
Girdiği yeri karartır, sözüyle yorar, yüzüyle soğutur.

Mikrop gibi insanın derdi başkalarının sevinci değildir;
O, karışıklığın, huzursuzluğun içinde beslenir.
Kendini sevilmeye değer sanır,
Ama girdiği her kalpte bir yorgunluk bırakır.
Onlardan uzak durmak, en iyi korunmadır.
Zira her yakınlık, bir yorgunluk getirir ardında.
Bazı insanlar vardır ki,
Gülüşleri bile hesaplı, ilgileri bile çıkar üzerinedir.
Ve siz fark ettiğinizde, çoktan iç huzurunuz kirlenmiştir.

Hayat böyledir işte…
Kiminle yan yana duracağını,
Kiminle arana mesafe koyacağını bilmek sanattır.
Herkesle yola çıkılmaz,
Herkesle dost olunmaz,
Herkese gönül verilmez.
Çünkü bazı insanlar ömrünüze lezzet katar,
Bazılarıysa gönlünüzde yara bırakır.
Ama bazıları vardır ki,
Onları tanıdığınız güne bile pişman eder.

Hayat, işte bu seçimlerin toplamıdır.
Bir lokma ekmeği kiminle böldüğünüz,
Bir derdi kiminle paylaştığınız,
Bir sırrı kime açtığınız,
Bir sevgiyi kime sunduğunuz…
Bunların hepsi, insanın kaderini şekillendirir.
Doğru insanla bir araya gelmek,
Bazen yılların yorgunluğunu bir gülüşte unutturur.
Yanlış insanla yürümekse,
Bir ömrü bile kısaltabilir.

O yüzden dileğim odur ki;
Ekmek gibi insanlar çık­sın karşınıza.
Paylaştıkça çoğalan, sizi doyuran, size güç veren insanlar…
İlaç gibi insanlar girsin hayatınıza.
Yaralarınızı saracak, yorgunluğunuzu alacak,
Bir kelimesiyle yüreğinizi ısıtacak insanlar…
Ve mikrop gibi insanlardan uzak durun.
Sizi yoran, enerjinizi emen, sevgiyi kirletenlerden.

Çünkü bazı yollar yalnız yürünür,
Ama yalnızlık bazen huzurdur.
Yanlış kalabalıktansa,
Doğru sessizlik her zaman daha değerlidir.
Her yüz güldürmez, her ses huzur vermez.
Bazı insanlar hayatınıza girer, öğretir;
Kimisi sevginin değerini,
Kimisi mesafenin gerekliliğini…

Ve sonunda anlarsınız ki:
Her insan kalbinize dokunmamalı.
Her kapı herkese açılmamalı.
Ve ekmek gibi, ilaç gibi insanlar az bulunur ama paha biçilmezdir.

O yüzden;
Sofranızda ekmek gibi insanlar,
Gönlünüzde ilaç gibi dostlar,
Ve çevrenizde huzur dolu bir sessizlik olsun.
Gerisini, rüzgârın gidişine bırakın.

Gününüz aydın, kalbiniz huzurlu, keyfiniz daim olsun… 

Sefa Yürükel