İKTİDAR,  KOŞU BANDINDA MI  KOŞUYOR?

Koşu bandında koşan biri, ter döker, soluğu hızlanır, yorulur. ışarıdan bakıldığında büyük bir çaba içindedir. Oysa gerçekte bulunduğu yerden bir adım bile ilerlemez. Eylem vardır ama yol yoktur. İşte bugün iktidarın durumu  tam da bu koşu bandını andırıyor.

Her gün yeni açıklamalar, yeni paketler, yeni vaatler…Ekonomiyi kurtarmak için alınan önlemler, yoksulluğu azaltmak adına yapılan düzenlemeler, demokrasiyi güçlendirdiği iddia edilen adımlar… Söylem çok, eylem  çok; ama sonuç değişmiyor. Çünkü sorunlara çözüm üretmek yerine, sorunların etrafında dönülüyor. Koşuluyor ama ilerlenmiyor.

İktidar, kendi yarattığı krizleri “başarı öyküsü ” gibi sunarken, toplum her gün biraz daha yoksullaşıyor. Enflasyonla mücadele deniyor, ama pazar filesi her hafta biraz daha boş kalıyor. İşsizlik düşüyor deniyor, ama gençler geleceği bavullara sığdırıp başka ülkelere taşımayı düşünüyor. Adalet vurgusu yapılıyor, ama adalet duygusu toplumun vicdanında her geçen gün biraz daha aşınıyor.

Koşu bandının bir özelliği daha vardır: Ayakta kalmak için bile koşmak zorundasındır.

Durduğun an düşersin. İktidar da artık duramıyor. Sürekli gündem değiştirmek, sürekli yeni tartışmalar yaratmak zorunda. Bir gün kültür savaşları, ertesi gün güvenlik söylemleri, başka bir gün “beka” vurguları… Ama tüm bu hız, gerçek sorunların üzerini örtmeye yetmiyor.

Toplum ise bu bandın dışında durup bakıyor. Yorulan yalnızca iktidar değil; yurttaş da yorulmuş durumda. Sürekli aynı sözleri duymaktan, aynı vaatleri beklemekten, aynı düş  kırıklıklarını yaşamaktan… İnsanlar artık soruyor: “Bu kadar koşuluyorsa neden hâlâ aynı yerdeyiz?”

Asıl sorun , koşmak değil; yönünü bilmektir. Koşu bandında yön yoktur, hedef yoktur. Gerçek siyaset ise cesaret ister: Yanlışta ısrar etmemeyi, hatayı kabul etmeyi, toplumu dinlemeyi… Bandın hızını artırmak çözüm değildir; bandın dışına çıkmak gerekir.

Belki de artık soruyu değiştirmek gerekiyor: İktidar koşu bandında mı koşuyor, yoksa toplumu da o banda mı mahkûm ediyor? Çünkü bedeli en ağır ödeyen, ter döken değil; olduğu yerde sayarken yaşamı  geriye giden halktır.

Zeki BAŞTÜRK