EĞİTİM YÜKSELDİKÇE GELİR DÜŞÜYOR: Bir Ülkenin Sessiz Çığlığı

Bütçe görüşmeleri sona erdi. Asgari ücret belirleme toplantıları bitti. Ücretliler için yine düş kırıklığı. Varsılların yüzü gülerken yük yine emeği ile geçinenlerin omuzlarına yüklendi. Eğitim düzeyi yükseldikçe gelirler düştü.  

Bu ülkede tuhaf bir ters orantı var. Eğitim yükseldikçe gelir düşüyor. Okudukça yoksullaşıyor insan.Düşündükçe yalnızlaşıyor.Sordukça dışlanıyor.

Bir zamanlar “oku, adam ol” denirdi. Şimdi okuyan, düşünen, sorgulayan insanın başına gelmeyen kalmıyor. Diplomalar duvarlarda asılı duruyor ama karşılığında ne güven var ne de insanca bir yaşam. Üniversiteler çoğaldı, ama değer azaldı. Bilgi arttı, değeri düştü. Emek büyüdü, karşılığı küçüldü. Çünkü iktidar, düşünen insanı sevmez.

Soran insanı hiç sevmez.

Hele ki sorgulayanı… ondan korkar.

Okuyan insan itaat etmez. Biat etmeyi asla kabullenmez. Okuyan insan verilenle yetinmez. Okuyan insan “neden?” der, “niçin?” der, “başka türlü olabilir mi?” diye sorar. İşte tam da bu yüzden istenmez.

Bugün ülkede en düşük gelir grubunda öğretmenler, akademisyenler, araştırmacılar, sanatçılar var. Yaşamını  bilgiye adamış insanlar geçim derdinde. Kitap okuyan, çocuk yetiştiren, ülkenin geleceğini inşa etmeye çalışan kesim her geçen gün biraz daha yoksullaşıyor. Buna karşılık biat eden, sorgulamayan, susan ya da alkışlayan ödüllendiriliyor.

Bu bir rastlantı  değil.Bu bir tercih. İktidarın, yönetenlerin, egemenlerin bilinçli bir tercihi. Çünkü sorgulayan insan, iktidarın konforunu bozar.

Çünkü düşünen toplum, yönetilmesi zor bir toplumdur.

Çünkü bilinç, korkunun en büyük düşmanıdır.

Eğitimin değersizleştirilmesi bilinçli bir politikadır. Eğitim sisteminin niteliksizleştirilmesi, öğretmenin itibarsızlaştırılması, üniversitelerin diplomaya indirgenmesi boşuna değildir. Amaç, düşünen birey değil; itaat eden kalabalıklar yaratmaktır.

Oysa tarih bize şunu öğretir:

Bir ülke, okumuşunu hor görerek büyüyemez. Bilimi susturarak ilerleyemez. Aklı yoksullaştırarak zenginleşemez.

Bugün eğitimli insanın saygınlığının azaldığı her gün, aslında ülkenin biraz daha yoksullaştığı gündür. Sadece cebimiz değil, geleceğimiz de boşalmaktadır.

Ama yine de umut var.

Çünkü düşünce bastırılsa da yok edilemez. Çünkü bilgi susturulsa da bir yolunu bulur.

Ve çünkü bu topraklarda hâlâ okuyan, düşünen, sorgulayan insanlar var.

Belki yoksullar…

Ama hâlâ onurlular. Ve  hâlâ  umutlular. Asıl korkutucu olan da bu değil mi? 

Zeki BAŞTÜRK