Okumuşoğlu, " Hasan Tosun'a ne oldu? "

Yakup Okumuşoglu

Yazdı

HAKAN TOSUN’A NE OLDU?

Günlerdir yazamadım…

Elim gitmedi…

Hakan, bizim arkadaşımızdı.

Kimi zaman bir keşifte, kimi zaman bir yürüyüşte,

bir belgeselin ucunda, bir forumun ortasında,

bir derenin kıyısında, bir ağacın dibinde…

Her yerdeydi.

Bir davaya kamera uzatırken,

bir toplantıda sessizce not alırken,

bir yerde çocuklarla gülümserken görürdük onu.

Hepimizden biriydi.

Kendini öne çıkarmazdı ama hep oradaydı.

Bir gazeteci gibi kaydeder,

bir yurttaş gibi sahiplenir,

bir dost gibi susardı.

Naifti.

Temizdi.

Kimseyle alengirli işi olmazdı.

Ama işte bu düzende esas temiz kalmak, fena halde politiktir.

Yozlaşmanın ortasında dürüst kalmak, hatta başkaldırıdır.

Bu yüzden soruyoruz:

Hakan Tosun’a ne oldu?

Çünkü bu düzende zorbalık artık gizlenmiyor; meşrulaştı.

Bu düzende artık yalan söylenmiyor,

çünkü doğru diye bir şey kalmadı.

Bu düzende kimse utanmıyor; çünkü ahlak bir değer değil artık.

Ve kimse kimseye de üzülmüyor, çünkü empati, maliyetli bir duyguya dönüştü.

Evet, doğrudur; demokratik toplumlar zorla değil, rıza ile yönetilir.

Ama…

Rıza sadece oy vermek değildir.

Adaletsizliğe sessiz kalmak da bir rızadır.

Kötülüğe gerekçe bulmak da,

başkasının acısını “normal” saymak da bir rızadır.

Basına yansıyan görüntüler…

Bir köşe başı.

Bir araç.

İnip binen gölgeler.

Yalnızca bir saldırıyı değil, örgütlü bir şiddeti gösteriyor.

Dahası, o görüntüler birikmiş sessizliği, o karanlık ağları da gösteriyor.

Kamera kayıtlarının yok edilmeye çalışıldığına dair iddialar,

sanıkların davetle gidip teslim olduklarına dair söylentiler,

verilen –ve verilmeyen– görüntüler…

Hepsi, hakikatin nasıl kontrol edildiğini anlatıyor.

Bugün Hakan’ın cenazesi kaldırıldı.

Binlerce kişi Hakan’ı izledi.

Ama bu karanlıklar dünyası, bizi bu “seyretme hâline” alıştırarak ayakta kalıyor.

Biz izledikçe, onlar görünmezleşiyor.

Biz sustukça, onlar sürdürülebilir oluyor.

İşte bu yüzden sormak zorundayız:

Hakan Tosun’a ne oldu?

Beyaz Torosların sessizliğinde kaybolanları,

faili meçhullerin karanlıkta yankılanan çığlıklarını,

bir sabah evinden çıkıp bir daha dönemeyenlerin hikâyelerini hatırlıyoruz.

Ama unutmamak sadece hatırlamak değildir; yüzleşmektir.

Her dönemin kendi suskunluğunu, kendi karanlık ağlarını yeniden, ama yeniden üretebildiğini biliyoruz.

İşte bu döngüyü, bu hakikati, bu düzeni, bu kültürü, bu hafızayı sorguluyoruz. 

Sessizliğin duvarına, bu soruyla vuruyoruz.

O halde tekrar, tekrar, tekrar sormalıyız:

Hakan Tosun’a ne oldu?

Av. Yakup Okumuşoğlu 

Haber :